Uzun zamandır sensiz,
Yersiz/yurtsuz ve yalnızım…
Gittiğin o günden beri,
Onlarca mevsim yaşadım.
Seni sensiz, senden habersiz…
Kavruldum, yaz sıcağında,
Savruldum, en asi rüzgarında,
Yönünü bilmeyen,
Kuru bir yaprak misali,
Çaresiz…
Her bir hücrem, zemheride titrerken,
Nisan yağmurlarına, teslimdi bu gözlerim.
Hasret sancısında sızlarken bedenim,
Vuslatına duaydı bütün sözlerim…

Seni beklerken…
Bir yalnızlık uykusu yaşandı.
Tam, yarım asra yakın…
Duygusuz, duyarsız,
Ve nedensiz,
Bir kabustu bu bekleyiş,
Ölümden beter, cehenneme yakın…

Artık gelsen diyorum.
Ve
Yeni bir sabahına uyandığımda,
Gök kuşağında bulsam seni,
Bütün haylazlığınla karşımda,
Yemyeşil, bir umut gibi,
Doğsan…
Haykırsan bana geldiğini,
Ve ben anlasam,
Bittiğini bu yalnızlığın…
Gelirsen özgürsün,
Ne olur, çalma…
“Kır kapımı ey aşk”
kır kapımı…